Samaín, cando as fronteiras entre o mundo dos vivos e o mundo dos mortos desaparecen. Para os pobos celtas isto simbolizaba o principio do ano céltico, a fin do verán e o comezo do inverno.
Na antiga cultura céltica o tempo de Samaín, especialmente a noite do 31 de outubro ao 1 de novembro, era o período máis importante do ano. Eran datas claves para reunirse nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de Samaín e concelebrar as farradas festeiras dos guerreiros. Era a noite máis perigosa do ano pois, as portas do outromundo abríanse nestas horas e as ánimas eran quen de vir visitar este mundo e as seus moradores para render contas inacabadas. Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas adoitaban poñer no alto das muradas, ou encastradas nas paredes, as cabeiras ilumninadas dos inimigos mortos en campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da caveira, vén a tradición europea de facer caliveras na cortiza dos melóns, ou cabazos, ou calabazotes.
Velaquí están os nosos calacús, esculpidos con moito cariño, para afastar as ánimas do colexio. Moitas grazas pola colaboración, así da gusto!
Viva o Samaín! 👏👏
